ABORCJA

Cisza. Ciemność. Ciepło. Nie wiem, kiedy to się zaczęło. Po prostu w którymś momencie zdałem sobie sprawę z tego, że ... coś czuję. Nie rozumiałem nic z tego, co się działo. Dlatego postanowiłem spokojnie trwać i czekać na to, co się wydarzy.

      Mijał czas. Czasem coś mnie kolebało, innym razem słyszałem niewyraźne dźwięki. Wszystko było mi obce prócz jednego - delikatnego dudnienia gdzieś nade mną, równomiernego i nieustającego. Wiedziałem, że to coś ważnego i wiedziałem, że u mnie w środku też tak dudni, ale lżej, prawie niezauważalnie, i bardziej chaotycznie.

W końcu zacząłem odróżniać niektóre zachowania - to kolebanie nazywało się chodzeniem, a to, co słyszałem cały czas to bicie serduszka. Dowiedziałem się tego dzięki słowom - tym dźwiękom, które w końcu zaczęły nabierać znaczenia. Ale dalej było mi ciepło i otaczała mnie ciemność. Czy tak wygląda świat? Byłem pewien, że nie, bo słowa mówiły o ładnych rzeczach, opisywały je, a ja próbowałem to sobie wyobrazić. Chciałem już móc to widzieć.

Niestety któregoś dnia z czekania przy dudnieniu serca - do którego zaczynałem się przyzwyczajać i prawie nie zwracałem na nie uwagi - wyrwał mnie dziwny hałas. To były krzyki.

-Nie chcę go! - wołał znajomy już mi, kobiecy głos. - Usunę je!

Znów nic nie rozumiałem. To wszystko było takie dziwne. Kilka dni słuchałem podobnych krzyków, płaczu (taki straszny dźwięk, który sprawiał że serduszko biło szybciej - i moje, i to drugie). A potem poczułem zupełnie nowe uczucie - coś jakbym się bał, złościł a zarazem próbował być na to obojętnym. Jednak to nie były moje uczucia, a tej kobiety, która tyle krzyczała.

Słyszałem jak mówi o tabletkach. Zupełnie nie wiedziałem co to, dlatego wyczuliłem się na każde słowo. Jednak wkrótce przestała mówić, słyszałem tylko jak nalewa wody do szklanki i w końcu coś połknęła - owe tabletki.

Zrobiło mi się dziwnie. Jakby dudnienie serduszka nade mną się oddalało, wszystkie dźwięki zniknęły, byłem tylko ja i coś co ciągnęło mnie w dół. Ale gdzie?

Ciemność stawała się coraz bardziej gęsta.

Z mojej główki zniknęły wszystkie myśli.

A potem zniknęła cisza.

Zniknęła ciemność.

Zniknęło ciepło.

Ja także w końcu zniknąłem.

***

Cześć! To opowiadanie jest dość stare, bo sprzed kilku miesięcy ;) Mam nadzieję, że Wam się podobało i dacie o tym znać w komentarzach :D.

Miłego weekendu!